مسیر زندگی
رویای ناتماممسیر زندگی
رویای ناتمامپیوندها
جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- بهمن 1395 1
- دی 1395 1
- مرداد 1395 1
- خرداد 1393 1
- اسفند 1392 6
- بهمن 1392 5
- دی 1392 11
- آذر 1392 15
- آبان 1392 10
- مهر 1392 22
- شهریور 1392 19
- تیر 1392 4
- خرداد 1392 11
- اردیبهشت 1392 15
- فروردین 1392 9
- اسفند 1391 4
- بهمن 1391 1
- مهر 1391 2
آمار : 13341 بازدید
Powered by Blogsky
خارجه
همه دوستام حرف از رفتن از ایران و میزنند
راستش من بهش فکر نمیکردم ولی هرچی جلو میرم و با محدودیت های تحصیلی مثل تهیه مقاله و کتاب و ادامه تحصیل روبرو میشم
منم دارم بهش فکر میکنم گه گاهی
لیدا میگفت اگه وضعیت روحی اش اینجوری پیش بره میخواد بره یک کشور عربی
آزاده میخواد بره ایتالیا الهه هم میگه آلمان
من برام مهم نیست ولی کانادا یا هند 
دلم برای لیدا سوخت.کم کم دارم احساسش و میفهمم
راست میگه ما داریم کارایی رو انجام میدیم که هیچ برنامه ای برای آینده مون نداریم
نه کار نه تحصیل نه ازدواج
هنوز نتوانستم یک استاد راهنما انتخاب کنم.هیشکی درست برام وقت نمیذاره
من بینش میخوام این رو هم ندارند
واقعا نمیدونم قراره چیکار کنم
فقط عل اللهی دارم پیش میرم
مینای تنهایی
پنج‌شنبه 15 اسفند‌ماه سال 1392 ساعت 06:08 ب.ظ
یاد این جمله تو مستند میراث آلبرتا افتادم:
” آن‌ها که می‌روند وطن‌فروش نیستند. آنهایی که می‌مانند عقب مانده نیستند. آنهایی که می‌روند، نمی‌روند آن طرف که مشروب بخورند. آنهایی که می‌مانند، نمانده‌اند که دینشان را حفظ کنند. همه‌ی آنهایی که می‌روند سبز نیستند. همه‌ی آنهایی که می‌مانند پرچم به دست ندارند. آنهایی که می‌روند، یک ماه مانده به رفتنشان غمگین می‌شوند. یک هفته مانده می‌گریند و یک روز مانده به این فکر می کنند که ای کاش وطن جایی برای ماندن بود. و آنهایی که می‌مانند، می مانند تا وطن را جایی برای ماندن کنند… “
من عرضه شو ندارم :)))